Η πρόταση περί κατάργησης αυτού του νόμου που ισχύει εδώ και δεκαετίες στην Ελβετία έγινε γιατί η χώρα βίωνε μαζικές ελεύσεις τουριστών που επιθυμούσαν τον τερματισμό της ζωής τους, καθότι στη χώρα προέλευσης τους κάτι τέτοιο απαγορευόταν.
Οι Ελβετοί έχουν να ψηφίσουν ανάμεσα στην πλήρη κατάργηση της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας και στην περιορισμένη χρήση της που θα απευθύνεται από δω και πέρα μόνο σε όσους έχουν την Ελβετική υπηκοότητα.
Για τους πολίτες και το κράτος, το δικαίωμα στη ζωή και το θάνατο είναι εξαιρετικής σημασίας.
Το πρόβλημα όμως προέρχεται από το μεγάλο κύμα των ξένων που επισκέπτονται τη χώρα γι' αυτό ακριβώς το λόγο, μια “μόδα” που λέγεται “τουρισμός αυτοκτονίας” και έχει αποκτήσει μεγάλο όγκο υποστηρικτών σε όλη την Ευρώπη.
Ωστόσο, ο Μπέρναρντ Σάτερ, πρόεδρος της μεγαλύτερης Οργάνωσης Υποβοηθούμενης Αυτοκτονίας στην Ελβετία, με το χαρακτηριστικό όνομα Exit, δήλωσε:
“Δεν μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η υπόλοιπη Ευρώπη σχετικά με το κενό στη νομοθεσία της. Και λυπούμαστε πραγματικά που βαριά άρρωστοι άνθρωποι πρέπει να ταξιδέψουν ως εδώ για να μπορέσουν να ξεκουραστούν από την ταλαιπωρία τους”.
Ο Σάτερ διευκρινίζει πως η όλη διαδικασία χρειάζεται χρόνο και ψυχιατρικές συμβουλές τόσο στους ασθενείς όσο και στους συγγενείς τους.
“Ειδικά οι συγγενείς πρέπει να νιώσουν και να καταλάβουν πώς αισθάνεται ένας άνθρωπος που απλώς θέλει να τερματίσει το βασανιστήριο στο οποίο ζει. Πρέπει να τους πείσουμε ότι η ζωή δεν είναι υποχρέωση αλλά δικαίωμα”.
